Maak kennis met Christine Springolo, die op 23 oktober 1977 bij Opinel in dienst trad en op 31 mei 2023 met pensioen is gegaan. 45 jaar en 7 maanden, een heel werkend leven bij Opinel...

Christine Springolo

Wat ziet je loopbaan er bij Opinel uit?

Na het behalen van mijn diploma secretarieel medewerker kwam ik op 23 oktober 1977 op 18-jarige leeftijd bij Opinel in dienst met een arbeidscontract voor werkloze jongeren onder de 25 jaar. Ik heb 32 jaar op de verkoopafdeling gewerkt en daarna 13 jaar op de marketingafdeling, waarvan 6 jaar in het archief. Ik ga op 31 mei 2023 met pensioen na 45 jaar en 7 maanden dienst.

In 45 jaar heb ik veel geweldige mensen ontmoet en met sommigen van hen heb ik banden gesmeed. Ik heb het bedrijf zien groeien in de manier waarop het leiding geeft. Gedurende een aantal jaren waren de relaties met het management meer een familieaangelegenheid. Er waren moeilijke momenten en andere momenten waarop ik een stapje terug kon doen om me aan te passen (mijn moeder noemde dit “buigen als een rietstengel” naar de fabel van La Fontaine).

In Cognin was ik een aantal jaren personeelsvertegenwoordiger en lid van de ondernemingsraad. Ik heb ook mijn EHBO-diploma gehaald en gedurende 20 jaar, nog altijd in Cognin, heb ik kleine snijwonden behandeld.

Tijdens mijn tijd op de marketingafdeling was ik verantwoordelijk voor het voorbereiden van beurzen, het afhandelen van donaties en partnerschappen en het maken van mock-ups voor bedrijven en prijslijsten.

Hoe is het allemaal begonnen?

Op een dag, toen ik op zoek was naar werk na mijn secretaresseopleiding, belde mijn leraar bedrijfskunde op het Jules Ferrylyceum om te vertellen dat Opinel op zoek was naar een secretaresse. Ik kreeg een afspraak en kwam samen met mijn moeder, zoals toen nog gebruikelijk was (mijn vader had ook mee kunnen gaan, maar hij was die dag niet in de stad). De heer Maurice Opinel verwelkomde ons en leidde ons een kleine lounge binnen (er lag een N°13 open in de hars, het was indrukwekkend). We gingen zitten en begonnen aan het sollicitatiegesprek toen plotseling de deur openzwaaide en ik iemand met een bril op het topje van zijn neus naar ons zag kijken. Het was de heer Marcel Opinel in zijn overall. Hij kwam binnen en ging zitten. Het gesprek ging verder met de heer Maurice.

Een paar dagen later kreeg ik een brief (die ik nog steeds heb) van drie regels waarin stond dat ik me op 23 oktober moest melden om bij Opinel aan de slag te gaan.

Ik was 2 jaar lang multifunctioneel, deed gegevensinvoer, secretariaatswerk (voor de heer Maurice Opinel), werkte aan de telefooncentrale en deed aan analytische boekhouding (ik telde cijfers op die iemand me dicteerde om tabellen in te vullen). Daarna kreeg ik een vaste baan op de verkoopafdeling.

Wat is de rol of opdracht tijdens je carrière bij Opinel waar je het meest van genoten hebt?

Ik vond het leuk om op de verkoopafdeling te werken en contact te hebben met klanten, vertegenwoordigers, enz. Ik heb met veel plezier gewerkt op de marketingafdeling aan partnerschappen, prijzen, donaties, de Maison&Objet-show en zoveel andere dingen. Maar ik vond het heerlijk om in de archieven te werken.

Wat vond je het leukste aan je werk bij het archief?

Ik wil even benoemen dat Opinel al vele jaren een archief bijhoudt. Ik heb gewoon het stokje overgenomen en nu neemt iemand anders het over.

Ik realiseer me dat ik dit mijn hele leven al had willen doen! Ik had plezier, ik voelde me goed, ik leerde nieuwe dingen, ik heb me verwonderd. Het bijzondere aan het archief is dat we werken met dingen die al een eigen leven hebben gehad. Ze hebben misschien geen belang meer in het heden, maar zijn wellicht wel belangrijk voor de toekomst als dat nodig is. Archieven zijn de bron van de geschiedenis van een bedrijf. Door alle jaren en momenten die ik in het bedrijf heb doorgebracht, ben ik me meer bewust geworden van het belang van het bijhouden van een dossier.

Wat is het mooiste archief dat je ooit hebt gezien?

Dat is geen enkele in het bijzonder. Ze zijn allemaal prachtig. Van september 2022 tot mei 2023 werkte ik samen met Brigitte Opinel aan het archief van de heer Maurice Opinel. Terwijl ik de documenten doornam, ontdekte ik zijn nauwgezetheid, zijn aandacht voor details, dateringen en de voorwerpen die van hem waren. Er zijn zoveel herinneringen. We vonden scheermessen, wat gereedschap, scharen, messen en nog eens messen!... Het meest bijzondere was dat Opinel ooit samenwerkte met bedrijven die schoenen maakten. Wij verkochten hen cambreurs (een langwerpig stalen onderdeel dat ter versteviging in de zool werd geplaatst).

Fabriek van Cognin

Toi qui as connu le siège et l’usine à Cognin, peux-tu nous dire quelles ont été les évolutions majeures de l’entreprise ?

"De fabriek van Cognin"

Om bij de fabriek te komen, was er een parkeerplaats aan de achterkant en een binnenplaats, maar sommige mensen, zoals ik, parkeerden liever op het terras. We moesten voorzichtig zijn omdat de toegang in een bocht lag. Op de stoep stond een heel oude kastanjeboom die op een stormachtige dag (lang nadat we Cognin hadden verlaten) was ontworteld. In 1977 bevond de hele fabriek zich in Cognin, afgezien van de houtwerkplaats in Chambéry. Toen de verniswerkplaats in bedrijf was, verspreidde de geur zich door de kantoren.

Soms moest je de fabriek in om een manager te vertellen dat hij of zij aan de telefoon nodig was. Ik was bang toen ik naar de fabriek moest, want er was een stenen trap met een paar treden die door de tijd zo gepolijst waren dat ze glad waren.

Minitel

Eind jaren 70 en begin jaren 80 werden er nieuwe panden gebouwd in Chambéry. Verpakking, montage en verzending gingen allemaal weg uit Cognin. Er werd meer ruimte vrijgemaakt, er kwamen extra kantoren bij en andere werden gerenoveerd en gereorganiseerd.

Toen ik bij Opinel kwam werken, was Maurice Opinel de CEO en hij was ook de commercieel directeur. Er was een personeelsmanager, een boekhouder, een fabrieksmanager en een ingenieur.

We communiceerden met klanten via de post voor bestellingen en dergelijke en een beetje via de telefoon, maar vooral ook IT, dat er al was. Toen ik te horen kreeg dat ik training zou krijgen, heb ik deze technologie meteen omarmd.

Opinel is altijd meegegaan met maatschappelijke ontwikkelingen: telefoon (directe lijnen), Minitel, telex, fax, biepers, mobiele telefoons, maar ook IT, hardware-updates, enz. Ik herinner me dat in de jaren 80 bedrijven uit de omgeving van Chambéry bij ons langskwamen om ons te zien werken op onze IBM's! We hadden enorme centrale eenheden. We werkten met drie generaties gegevensback-ups telkens als we procedures opstartten. Herinneringen, herinneringen! En dan was er nog de bouw in Chambéry in 2003. Vaarwel Cognin. Alles was groter: de kantoren, de werkplaatsen, de parking. En altijd de wil om vooruit te gaan. Het meest bijzondere was de lift. Een groot genoegen voor mij, nu ik moeilijk ter been ben. Het was een echt werkinstrument. Ik hoop dat ik eraan heb bijgedragen dat het zichzelf heeft terugbetaald heeft!

"En dan was er nog de bouw in Chambéry in 2003. Vaarwel Cognin. Alles was groter: de kantoren, de werkplaatsen, de parking."

Als je ziet dat Opinel nu 160 medewerkers heeft, wat betekent dat dan voor jou?

"Ah, dat is echt te gek! "Een administratief secretaresse vertelde me lang geleden dat er in de eerste helft van de 20e eeuw meer dan 100 mensen waren. Ik vertel mezelf dat het merk nog zoveel te zeggen en te doen heeft, dat het eindeloos is. Een handvat, een lemmet, een klinknagel, een vaste huls, een roterende huls: er is een oneindige variëteit aan hout, kleuren en misschien zelfs staal. Er zijn zelfs messen geweest met een lemmet van damaststaal!

Parmi tous les couteaux que tu as pu voir, quel est ton Opinel préféré et pourquoi ?

Mijn favoriete mesmaat is de Nr.06. Ik vind het vrouwelijk en stijlvol. Het is de ideale maat. Toen we met palissanderhout begonnen te werken, was ik verblind door de schoonheid van de nerf en de kleurvariaties van dit hout. Op een dag gaf iemand me een Nr.06 handvat van palissander. Ik heb hem lang in mijn tas bewaard.

Ik hou ook erg van de Chaperon-messen en messen met een hoornen handvat, maar het mes dat mijn voorkeur heeft is het Nr.08 mes voor de 125e verjaardag van het bedrijf. Het is een prachtig stukje werk. Maar dat ben ik gewoon!

Christine gaat met pensioen

Hoe heb je je motivatie en betrokkenheid bij Opinel weten te behouden gedurende je loopbaan?

In principe vormt het salaris, waarmee we rond kunnen komen, de motivatie. Ik heb echter het geluk gehad om binnen het bedrijf zelf van baan te kunnen veranderen. In 2009, na enkele gezondheidsproblemen en vijf maanden afwezigheid, bood het management me de kans om samen met Françoise op de marketingafdeling te gaan werken. Tijdens onze eerste ontmoeting zei ik tegen haar: "Weet je, Françoise, ik ben 50", in de zin van "ik ben niet jong meer". Ze antwoordde dat het haar niet uitmaakte, integendeel zelfs; en daar gingen we dan! Ik wist niets van marketing, maar Françoise was er altijd om me vooruit te helpen. Het was echt een geweldige werkrelatie met wederzijds vertrouwen. Op de verkoopafdeling verkocht ik messen. Op de marketingafdeling kende ik de messen voordat ze verkocht werden. Ik heb de messen van Opinel mijn hele carrière gewaardeerd.

Wat is je gekste anekdote bij Opinel?

Ik heb er zo veel! Op het werk ben je er om te werken. Maar als we een paar minuten konden 'stelen' om naar buiten te gaan en lol te maken, dan was dat heel leuk. Op een dag kwam Maurice Opinel het kantoor binnen terwijl we aan het lachen waren en zei: "Oh, wat is het hier grappig!" We verstijfden en stonden doodstil.

Op een dag kwam Christian Stein, verkoopdirecteur in Cognin, heel boos zijn kantoor uit en zei: "Vergadering in het gele kantoor, nu meteen". Mijn manager Jeannine en ik gingen erheen. Hij ging zitten, haalde een paar keer diep adem en zei: “Ik heb wat informatie uit de afdeling zien komen en het staat in het persbericht van de ondernemingsraad. Ik waarschuw jullie, er zal bloed op de muren kleven!" Op dat moment stonden we er niet echt bij stil, maar het bleek dat het lek niet van de afdeling kwam. Daarna hebben we die uitdrukking nog vaak onderling gebruikt.

Toen je op je pensioneringsfeestje je gepersonaliseerde mes kreeg, had je sterretjes in je ogen alsof het het eerste mes was dat je ooit had gekregen, het was echt een mooi moment.

Maar ja, het maakte me heel gelukkig. Een product, speciaal voor mij gemaakt. Mijn volgende aankoop als gepensioneerde wordt het Perpétue dessert- en moka-bestek! Ik kan er geen genoeg van krijgen! Opinel tot in het oneindige en verder!

"Opinel tot in het oneindige en verder! »

Wat zou je willen doen als je met pensioen gaat?

Mijn gezondheidsproblemen laten me niet veel keus, maar toch. Ik loop achter met lezen. Ik wil graag de tijd nemen om te koken en nieuwe dingen uit te proberen. Mijn flat heeft een opfrisbeurt nodig. k moet nog veel uitzoeken. Ik ga me zeker niet vervelen! En ik kom jullie af en toe bezoeken!

Als je met pensioen gaat, verandert je levenstempo. Rustperiodes bestaan dan niet meer uit weekenden en vakanties van 5 weken! Voor mij is met pensioen gaan een andere wereld. Ik ga mijn collega's en het werktempo missen. Maar beetje bij beetje zullen de dingen vanzelf op hun plaats vallen. En dan krijg ik elk jaar een uitnodiging voor de medaille-uitreiking. Een gelegenheid om elkaar weer te zien. Pensioen? Het is elke dag zondag! Een ander leven begint. Vanaf nu wordt alles wat ik doe bepaald door mijn eigen wil.

"Vanaf nu wordt alles wat ik doe bepaald door mijn eigen wil."

Maurice Opinel

Voordat ik dit hoofdstuk van mijn werkzame leven afsluit, wil ik graag iets zeggen over de heer Maurice Opinel: hij was een zeer humane bedrijfsbaas die aanspreekbaar was, ongeacht je positie in het bedrijf. De werknemers respecteerden hem. Ik ben blij dat ik hem heb gekend en met hem heb samengewerkt, uiteraard op mijn eigen niveau. Van de Opinel-familie in Cognin kende ik Marcel, Maurice, Denis, Brigitte en François. Van Saint-Jean-de-Maurienne kende ik Jacques en Maxime.

Zij zijn Opinel: Christine Springolo